-Макул, кечке маал барып калам,-дедим эмнени айткысы келип жатканын тушунуп. Ичимден жым дей туштум. Ошентип мен куткон кеч да кирди. Куру баргандан уялып колума гулдордун ханышасы болгон роза гулун, шампан алып, коп куттурбой жетип бардым. Барып эшиктин конгуроосун басканымда абдан кутуп жатканбы билбейм, эшикти дароо ачты. Эшикти ачканда кудум мурдатан тааныш болуп сагынып калган жандардай кучакташып обушуп кирдик. Барганымда дасторкон жайып даярдап койгон экен. Сыр чечише копко суйлошуп отурдук. Ич кийимдери корунгон улбурогон жука койнок кийип алган экен. Аны коргондо жарагыма жан кирип калды. Туйлап, отура албай калдым. Жакын кучактап оозунан опсом каршылык корсотподу. Андан ары кармана алмак белем. Шарт жер издеп отурбай, ошол жерге куладык. Бироо шаштырып жаткандай жанталаша бир-бирибизди чечинтип кирдик. Жашырган менен болобу, копко эзилишип отурбай бейиш багына аскеримди агытууга эртелеп шашылдым. Жан жерине киргизгенде денемди кумар толкуну каптап жыргай туштум. Ушул мунотту коптон-коп куттум эле. Ашыгып кызуу иштеп жаттым. Тарсалдаган, келиндин акыштап жалынып жалбарган унунон да ырахат алып берилуу менен ишимди так аткарып жаттым. Ушунчалык керемет кумардын аягына чекит коюп бутуруп салгым келбеди. Билген ыкмам боюнча бутурбой келинди ыраазы кылып жаттым. Бир топто барып ишимди бутурдум. Соз менен айтып жеткире алгыс кумарга баттык. Ырахатка бологон мен ага ыраазы болуп жаттым. Ал кунду бир кумарга тоймок белек дагы эки кумарды баштан откордук. Ошондон кийин экообуз абдан ынак болуп кеттик. Аны кызганып кандай жерде болбосун телефон чалып билип турам. Буга дейре озумду анын алдында ынгайсыз сезчу элем. Билинбей ынак болуп кеткенден кийин ал деле унутта калды. Озумду эркин сезип калдым. Жашоого болгон коз карашым озгоро тушту. Биз адам баласы жашообузду ондоп туз жолго салып алаарыбыз ар бирибиздин колубузда экенине дагы бир жолу ынандым десем жанылыштык кылбаган болом...