Бала кезде көп ыр жазчумун. Аным студенттик кездин алгачкы жылдарына чейин уланды. Анан чыныгы акындарды окуп-билип калганда, калп эле акын экендигим көзүмө сайылып туруп алды. Анан ал адатты койдум. Кээде талмам кармап, буулукканда чиймелей салган бир нерселерди эч кимдин көзү жетпес бурчтарга тыга салып, тообо келтире жашап жүрөм.

Бир сааттан бери жылуу жуурканга оронуп алып, ошо эски-жаңы ырларды окуп алып кринж болуп отурам. Мен аларды жазып жаткан кезде "кринж" сөзү жок болчу. Ошого кринж болбой эле жаза бериптирмин да. Анткен менен азыр тамашалап атып ал ырлардын баасын кетирген туура эместир. Алар да улуу себеп менен, улуу толгонуу менен жазылгандыр. Айтор, изилдөө уланып жатат, өзүмдү, баягы эле өзүмдү.

Төмөндөгү ошондой бир кринж ыр:

Туура жол кыйындабы, оңойдобу...
Тагдырдын тамашасы оройлоду.
Байкатпай буттан ала жыгытсам дейт,
Бай болгур бүгүнкүнүн "Жолойлору".

Жыгылам, чалынамын, бошойм, жоном.
Жалакай сезим менен кошо ойгоном.
Жөрмөлөп, сойлоп жүрүп болсо дагы,
Жыл өтпөй жеңилбеген Кошой болом.
Жолойду жыга чапчу Кошой болом.

13.04.2018 20:24

Алты жыл айланыптыр. Кайдагы Кошой, ска. Баёолук да..