Чоң атанын осуяты.
Чоң ата быйыл 85 жашка чыкты. Ал айылдагы эң кадырлуу, сөзү өтүмдүү адамдардын бири болчу. Жашоосунда көптү көрүп, көптү башынан өткөргөн, бирок дайыма токтоо, акылман бойдон калган.
Ал күн сайын короосундагы эски орундукка отуруп алып, баягы эзелки жоон таяк менен жер чийип, ойлору менен алек болор эле. Айылдагы балдар аны "чоң ата" деп чакырып, жанында отуруп алып, анын окуяларын угууга кызыгышчу.
Бир күнү анын эң улуу небереси Нурбек шаардан келип, чоң атасына жакын отуруп калды.
— Чоң ата, мен келерки айда чет өлкөгө кетем. Ал жакта иштеп, жакшы жашоого жетем деп турам, – деди ал сыймыктануу менен.
Чоң ата небересинин сөзүн угуп, жылмайды. Анан жай гана үн менен сүйлөй баштады:
— Жашооңду жакшыртсам деген ой жакшы, балам. Бирок адам жашоосун кайда болбосун, өзү менен кошо ала жүрөт. Бир эле байлык же чоң шаар бактылуулукту алып келбейт. Сен сыртка кетсең, өзүңдү жоготуп албагын, – деди.
Нурбек таң калып:
— Кантип жоготом? Мен болгону жакшы жашоо издегени жатам, чоң ата! – деди.
Чоң ата көзүн алысты карап, терең ойго батып сөзүн улантты:
— Мен жаш кезимде согушту көргөм, ачарчылыкты да баштан өткөргөм. Анан карачы, баары өттү-кетти, бирок мен ким экенимди унуткан жокмун. Байлык, бийлик, жер өзгөрүшү мүмкүн, бирок ата-бабаңдын осуятын эстеп, каада-салтыңды сактап жүрүш эң маанилүү. Сен кайда жүрбө, кыргыз экениңди унутпа. Тамырың кайда экени эсиңде болсун.
Нурбек бир саамга унчукпай калды. Ал чоң атасынын жөн гана кеңеш айтып жатканын эмес, өзүнүн жашоосунан алынган тажрыйбаны бөлүшүп жатканын түшүндү.
Ошол кечте ал көпкө ойлонуп отурду. Чоң атасынын сөздөрү жөн гана акыл-насаат эмес, бир өмүрдүн жыйынтыгы экенин сезди.
Көп жыл өткөндөн кийин, чет өлкөдө жүрүп, чоң карьера куруп, үй-бүлө күтүп, Нурбек балдарына чоң атасынын осуятын айтып отурду. Ал чоң атасынын ошол сөздөрү өзүн эч качан жоготпой, тамырына бекем болууга жардам бергенин түшүндү.