Абдыкерим МУРАТОВ
ТУМАН
Азыр мектептин терезесинен балалык өткөн Көкдөбө көрүнүп турат. Көкдөбөнүн булагы бар коктусу менен бир үзүм булут жогору карап жөрмөлөп чыгып баратат. Көз алдыма бир элес тартылды…
…Чатырдын үстү дыбырап, жамгырдын күүсүнөн тургуң келбейт, жылуу төшөк, жылуу жай. Сырттан чатырдын оозун көтөрдү да, энем кирип келди:
– Айтпадым беле, кечээ Алтынказыктын үстүн булут басты, бизди көрүп кетти, эми жамгыр жаайт деп… а силер тил албайсыңар, кечээ караган, тезек терип койсоңор го, бүгүн минтип үшүп жатпайт элеңер!
— Тур, Адиш, кеттик! Туман түшүптүр, булактын көзүн бекитебиз, анан булут суу ичпей, жамгыр жаабай калат! – дедим мен үкама.
— Жүр, кеттик!
— Эй, эй, булут, туманыңды алып кет, жамгыр бизге жетет эми! – Жаман сартчапандарыбызды жаап, булактын көзүн калкаладык.
— Ичпе, туман, ичпе, булактан, булакты биз ичебиз, мал ичет, а сен баарын түгөтүп кетип каласың, анан булутка барып кошулуп, биздин булактын суусун уурдап келгениң үчүн булуттан ыракмат аласың. А биз ылдыйкы булактан суу ташып калабыз. Токто, туман, токто, ичпе булактан!
— Эй, Адиш, ичпе булактан десең туманды? Азыткы жокпу?!
— Жок! Беките бер, булактын оозун! Эй-эй, албарсты келбе, биздин жаныбызга келбе дейм, Аттокур куугунчу бар, келбе, чачыңды кыркып кетет.
— Эй, туман, кет, сүрүлүп кет, албарстыңды ала кет, сен кетсең, биз торпокторду агытабыз, көпөлөктөр чыгат, көпөлөк кубабыз, кымыздык издейбиз, талаага берип ийгени кызгалдак теребиз, кет, туман, кет!
— Оо, балдарым, каяктасыңар, Абан, Адиш, каердесиңер?! – Аңгыча энемдин доошу чыгат.
— Быяктабыз, эне!
— Эмне кылып атасыңар?
— Булактын көзүн бекитип атабыз, туман суу ичпесин деп.
— Оо, кургурлар, мен силерди издеп… Эне-атаңарга эсен-соо тапшырсам экен… Азыткы адаштырып кетет эми, келгиле…
— Кет, туман, кет, ичпе суудан, азыр биз чай ичип, энемдин жомокторун угабыз, а сен кет, сага булут болуп асманда жүрүш жарашат, кет. Мен сага ошондо «Саламатсыңбы, менин булутум!» деп кол булгалап кыйкырам. Сен ошондо мени тааныйсыңбы? А азыр кет! Кет, туман!
… Азыр мектептин терезесинен куду ошол балалык өткөн Көкдөбө көрүнүп турат, Көкдөбөнүн ошол булагы бар коктусу менен бир үзүм булут жогору карап жөрмөлөп чыгып баратат.
Дагы бир мен ошол коктуда жүрөт болду бекен?..
____________________
👉 "Кыргыз поэзиясы"
🙏 Каналга колдоо көрсөтүү
🎀 Ардак такта
ТУМАН
Азыр мектептин терезесинен балалык өткөн Көкдөбө көрүнүп турат. Көкдөбөнүн булагы бар коктусу менен бир үзүм булут жогору карап жөрмөлөп чыгып баратат. Көз алдыма бир элес тартылды…
…Чатырдын үстү дыбырап, жамгырдын күүсүнөн тургуң келбейт, жылуу төшөк, жылуу жай. Сырттан чатырдын оозун көтөрдү да, энем кирип келди:
– Айтпадым беле, кечээ Алтынказыктын үстүн булут басты, бизди көрүп кетти, эми жамгыр жаайт деп… а силер тил албайсыңар, кечээ караган, тезек терип койсоңор го, бүгүн минтип үшүп жатпайт элеңер!
— Тур, Адиш, кеттик! Туман түшүптүр, булактын көзүн бекитебиз, анан булут суу ичпей, жамгыр жаабай калат! – дедим мен үкама.
— Жүр, кеттик!
— Эй, эй, булут, туманыңды алып кет, жамгыр бизге жетет эми! – Жаман сартчапандарыбызды жаап, булактын көзүн калкаладык.
— Ичпе, туман, ичпе, булактан, булакты биз ичебиз, мал ичет, а сен баарын түгөтүп кетип каласың, анан булутка барып кошулуп, биздин булактын суусун уурдап келгениң үчүн булуттан ыракмат аласың. А биз ылдыйкы булактан суу ташып калабыз. Токто, туман, токто, ичпе булактан!
— Эй, Адиш, ичпе булактан десең туманды? Азыткы жокпу?!
— Жок! Беките бер, булактын оозун! Эй-эй, албарсты келбе, биздин жаныбызга келбе дейм, Аттокур куугунчу бар, келбе, чачыңды кыркып кетет.
— Эй, туман, кет, сүрүлүп кет, албарстыңды ала кет, сен кетсең, биз торпокторду агытабыз, көпөлөктөр чыгат, көпөлөк кубабыз, кымыздык издейбиз, талаага берип ийгени кызгалдак теребиз, кет, туман, кет!
— Оо, балдарым, каяктасыңар, Абан, Адиш, каердесиңер?! – Аңгыча энемдин доошу чыгат.
— Быяктабыз, эне!
— Эмне кылып атасыңар?
— Булактын көзүн бекитип атабыз, туман суу ичпесин деп.
— Оо, кургурлар, мен силерди издеп… Эне-атаңарга эсен-соо тапшырсам экен… Азыткы адаштырып кетет эми, келгиле…
— Кет, туман, кет, ичпе суудан, азыр биз чай ичип, энемдин жомокторун угабыз, а сен кет, сага булут болуп асманда жүрүш жарашат, кет. Мен сага ошондо «Саламатсыңбы, менин булутум!» деп кол булгалап кыйкырам. Сен ошондо мени тааныйсыңбы? А азыр кет! Кет, туман!
… Азыр мектептин терезесинен куду ошол балалык өткөн Көкдөбө көрүнүп турат, Көкдөбөнүн ошол булагы бар коктусу менен бир үзүм булут жогору карап жөрмөлөп чыгып баратат.
Дагы бир мен ошол коктуда жүрөт болду бекен?..
____________________
👉 "Кыргыз поэзиясы"
🙏 Каналга колдоо көрсөтүү
🎀 Ардак такта