Олуялар күн батканда, түндүн киришине көп күткөндөй, өтө сүйүнүп мындай деп айтышат эле:
"Сүйгөн, сүйгөнүнө жетти".

Себеби түндө, капилет ээлери уктап жатышканда, олуялар ибадатка жалгыз калып, Жаратканы менен сырдашат эле.
Түнкү ибадаттын даамын сезген адам, кантип кийинки түндү таштап коет!? Бирок бул даражага жеткенге чейин алар, напсисин көп жылдар боюу тарбиялашкан.
Табииндердин бири айтат: "Мен напсим менен жыйырма жыл алыштым, кийин жыйырма жыл ибадатымдын ырахатын таптым". Б.а. жыйырма жыл, напси талап кылган нерсенин баарын тосуп, ибадатка өтө чоң маани бергендиктен, акыры напси алсырап өзүн тапшырган. Андан кийин ибадаттын сырлары сыйлык болду.