Абдыкерим МУРАТОВ
БУЛБУЛ
Булбулдан чечен бир куш жок
Кол башындай карасы.
(Жеңижок)
Кызылбулактын багы. Таң сүрүлүп келатат. Булбул сайрап жатат. Менин көздөрүм булбулду издейт. Ал чыгарган үндөн улам аны тоодой элестетсем, а ал жалбырактардын далдоосунан көрүнбөйт. Кантип эле ушул бир кичинекей макулук ушундай керемет үн чыгарсын?! Балли, баракелде, булбул дос! Табийгат сага пилдей чоңдук бербептир, табийгат сага безеленген, өзүңдөн башка эч кимде жок укмуш үн бериптир. Бир гана сени жаратканы үчүн биз, адамдар, табийгатка жатып-туруп шүгүр кылсак болот.
Кичинекей кезибизде Мамадияр абанын багына булбул үнүн укканы барар элек, бир убак булбулдар безеленип сайрап кирчү, биз дем тарта албай, кулагыбызга кумдай куюп, муюп олтуруп калчубуз. Булбулдун үнүн туурайбыз деп көпкө убараланар элек. Мамадияр аба, жарыктык киши, өмүр бою булбул үнүн угуп жашады, ал токсон жетиге чыкты, ошол жашка чейин кайраттуу жүрдү, эшегине минерде колтуктап койсоң «өзүм эле» деп калчу, «менде жигиттин күчү бар» деп койчу ыраматылык. Өзүмчө ойлойм: балким, ошо кишиге булбул үнү кыйла жаш, кыйла күч кошуп берсе керек…
Жакында Мамадияр абанын багына бардым. Булбул да жок, булбул ээси Мамадияр аба да жок, өрүкзар да айдоо жерге орун бошотуп бергени жатыптыр. Менин ичимден үн чыгып кетти:
— Кайдасың, менин балалыгымдын булбулдары?!
____________________
👉 "Кыргыз поэзиясы"
🙏 Каналга колдоо көрсөтүү
🎀 Ардак такта
БУЛБУЛ
Булбулдан чечен бир куш жок
Кол башындай карасы.
(Жеңижок)
Кызылбулактын багы. Таң сүрүлүп келатат. Булбул сайрап жатат. Менин көздөрүм булбулду издейт. Ал чыгарган үндөн улам аны тоодой элестетсем, а ал жалбырактардын далдоосунан көрүнбөйт. Кантип эле ушул бир кичинекей макулук ушундай керемет үн чыгарсын?! Балли, баракелде, булбул дос! Табийгат сага пилдей чоңдук бербептир, табийгат сага безеленген, өзүңдөн башка эч кимде жок укмуш үн бериптир. Бир гана сени жаратканы үчүн биз, адамдар, табийгатка жатып-туруп шүгүр кылсак болот.
Кичинекей кезибизде Мамадияр абанын багына булбул үнүн укканы барар элек, бир убак булбулдар безеленип сайрап кирчү, биз дем тарта албай, кулагыбызга кумдай куюп, муюп олтуруп калчубуз. Булбулдун үнүн туурайбыз деп көпкө убараланар элек. Мамадияр аба, жарыктык киши, өмүр бою булбул үнүн угуп жашады, ал токсон жетиге чыкты, ошол жашка чейин кайраттуу жүрдү, эшегине минерде колтуктап койсоң «өзүм эле» деп калчу, «менде жигиттин күчү бар» деп койчу ыраматылык. Өзүмчө ойлойм: балким, ошо кишиге булбул үнү кыйла жаш, кыйла күч кошуп берсе керек…
Жакында Мамадияр абанын багына бардым. Булбул да жок, булбул ээси Мамадияр аба да жок, өрүкзар да айдоо жерге орун бошотуп бергени жатыптыр. Менин ичимден үн чыгып кетти:
— Кайдасың, менин балалыгымдын булбулдары?!
____________________
👉 "Кыргыз поэзиясы"
🙏 Каналга колдоо көрсөтүү
🎀 Ардак такта